W województwie podkarpackim występuje największa populacja wilka. Ich występowanie koncentruje się głównie w regionie Bieszczadów, gdzie spotkanie z tymi gatunkami nie należy do rzadkości. Wilk, zwierzę niegdyś pospolite na terenie Polski, w drugiej połowie XX wieku znalazł się w naszym kraju na granicy wyginięcia. Uznawany za szkodnika zabijającego zwierzęta gospodarskie i łowne oraz potencjalne zagrożenie dla ludzi, wilk był przez stulecia sukcesywnie tępiony. Od połowy lat 50-tych XX wieku za zabicie wilka wypłacane były nawet nagrody. Kiedy w 1975 r. nagrody zostały zniesione, okazało się, że w Polsce - według różnych szacunków - na wolności pozostało zaledwie kilkadziesiąt do stu osobników tego gatunku. Dzięki objęciu w 1998 r., wilka ochroną gatunkową jego populacja w naszym kraju odradza się. Zwierzęta te stopniowo powracają na siedliska, z których zostały w przeszłości przez człowieka wyeliminowane, Coraz częściej niestety pojawiają się w pobliżu zabudowań ludzkich. Przyczyną tego jest niestety łatwo dostępna baza pokarmowa (głównie niezabezpieczone śmietniki i kompostowniki). W wielu przypadkach odpowiednie zabezpieczenie takich miejsc ogranicza sytuacje konfliktowe, jednak problemu nie należy bagatelizować, bo zjawisko synantropizacji jest realnym zagrożeniem zarówno dla człowieka jak również samych zwierząt.
Odrodzenie populacji wilka jest szczególnie dużym wyzwaniem dla hodowców prowadzących wypas zwierząt, zwłaszcza w sąsiedztwie kompleksów leśnych. Zwierzęta pozostawione na pastwiskach oddalonych od zabudowań mogą stać się łatwym celem dla drapieżników. Na terenach na których stwierdzono obecność wilków hodowcy chcący spać spokojnie powinni zapewnić swoim zwierzętom właściwą opiekę i specjalne zabezpieczenia. To na właścicielu zwierząt spoczywa obowiązek zabezpieczenia ich przed ewentualną agresją ze strony wilków. Taki obowiązek dotyczy również zabezpieczenia swojej posesji, gospodarstwa, mienia, budynków, a także domowników.
Jednym ze skutecznych sposobów zabezpieczania zwierząt gospodarskich i hodowlanych są tzw. fladry, czyli kawałki kolorowego, zwykle czerwonego, zwiewnego materiału o wymiarach 10x40 cm, ponaszywane na dość cienki lecz mocny sznurek co 30-40 cm. Należy je rozwiesić wokół pastwiska, najlepiej na wbitych w ziemię żerdziach, w taki sposób, by dolne krawędzie materiału, znajdowały się około 15 cm nad powierzchnią gruntu i mogły swobodnie powiewać na wietrze. Inną metodą stosowaną w wielu gospodarstwach są tzw. pastuchy elektryczne - ogrodzenie w formie dwóch lub trzech przeciągniętych równolegle drutów, z których najwyższy znajduje się na wysokości około 1 m. Wilki odstraszane są od pastucha impulsami elektrycznymi. Ochronę mogą też stanowić zagrody zbudowane z siatki o wysokości powyżej 2 m, wkopanej na minimum 0,5 m w głąb ziemi. Jeszcze innym skutecznym sposobem ochrony stada przez atakami drapieżników jest wykorzystanie odpowiednio wyszkolonych psów pasterskich.
Pomimo, że incydentów realnie zagrażających zdrowiu i życiu ludzi było niewiele, to widok dużego drapieżnika w pobliżu domów budzi uzasadniony niepokój i obawy wśród lokalnych społeczności. Kogo powiadomić o takiej sytuacji?
Wszelkie przypadki pojawienia się wilków i innych dużych zwierząt chronionych na terenach zamieszkałych, które mogą stanowić niebezpieczeństwo, powinny być niezwłocznie zgłaszane do wójta, burmistrza lub prezydenta miasta, który może podjąć adekwatne do skali zagrożenia działania lub do najbliższego komisariatu policji.
W przypadku pośredniego zagrożenia istnieje możliwość uzyskania zezwolenia GDOŚ na płoszenie i niepokojenie lub odłów, natomiast w przypadku realnego zagrożenia, zezwolenia Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska na zabicie zwierzęcia. W sytuacjach naprawdę pilnych (zagrożenie życia ludzi jest realne, udokumentowane i nie można czekać na uzyskanie zezwolenia w trybie zwykłym, tj. pisemnie), zezwolenie może zostać wydane w formie ustnej.
Natomiast do Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Rzeszowie (Wydział Spraw Terenowych I w Krośnie), należy zgłaszać przypadki stwierdzonych szkód wyrządzonych przez wilki. Zgodnie z obowiązującymi przepisami z zakresu ochrony przyrody za straty wyrządzone przez wilki, m.in. w pogłowiu zwierząt gospodarskich, przysługuje odszkodowanie. W takiej sytuacji konieczne jest zabezpieczenie martwego bydła i wszelkich śladów zdarzenia oraz bezzwłoczny kontakt z właściwą miejscowo regionalną dyrekcją ochrony środowiska oraz lekarzem weterynarii, który określi prawdopodobną przyczynę, przybliżony czas zgonu i rodzaj poniesionych obrażeń. Nie należy uprzątać zagryzionego zwierzęcia przed przybyciem komisji szacującej szkodę. Poszkodowany powinien złożyć wniosek o odszkodowanie wraz z kopią dokumentacji hodowlanej, oświadczenie, że zwierzę będące przedmiotem straty jest jego własnością oraz zaświadczenie o zgonie wydane przez właściwego miejscowo lekarza weterynarii. Warto podkreślić, że odszkodowanie nie przysługuje, jeżeli od zachodu do wschodu słońca zwierzę pozostawało bez bezpośredniej opieki. Odszkodowanie nie przysługuje również za zwierzęta domowe typu pies, kot, chyba że są to zwierzęta rasowe, (o odpowiednim dla rasy fenotypie).
W związku z coraz częściej zgłaszanymi przypadkami podchodzenia wilków i niedźwiedzi w pobliże zabudowy ludzkiej, na podstawie materiałów Generalnej Dyrekcji Ochrony Środowiska, zostały opracowane schematy procedur postępowania w przypadku sytuacji konfliktowych, powodowanych przez dzikie zwierzęta chronione.
